Opozycja Jowisza 2016

Jowisz 16 marca 2016 rok

 Opozycja Jowisza jest najkorzystniejszą okazją do obserwacji szeregu szczegółów zjawisk zachodzących w jego atmosferze. Możliwe jest też obserwowanie powierzchni księżyców galileuszowych, ale do tego wymagany jest już większy sprzęt.

Za pomocą nawet niewielkie teleskopu można zdecydowanie łatwiej zaobserwować Wielka Czerwoną Plamę oraz cienie jego satelitów. Te ostatnie widnieją na tarczy jako czarne plamy w kształcie koła. Same satelity widzimy jako jasne tarze niewielkich rozmiarów z racji tego, że są one oświetlone frontalnie.

W czasie fotografowania należy pamiętać, że planeta ta szybko rotuje wokół osi. Na pełny obrót potrzebuje niespełna 10 godzin. To powoduje, że fotografując metodą AVI - robienie filmu i z niego wybieranie klatek do montażu - długość czasu filmowania musi być relatywnie krótki (do 25-30 s.) inaczej chmury zmienią swoje położenie na tyle, że nie da się ich wykorzystać do stakowania w pojedynczą klatkę lepszej jakości.

Jest na to pewien trik. W niektórych programach wbudowano już narzędzia, które starają się skompensować ruch obrotowy planety. Dokładnie próbują, bo nie zawsze to wychodzi z pozytywnym skutkiem.

Mając kamerę mono i komplet filtrów LRGB możemy się pokusić o kolorowy obraz Jowisza. Z zastrzeżeniem powyższych uwag musimy działać szybko. Do tego dochodzi nie tylko zmiana filtrów między kolejnymi przechwytywaniami ale i ustawienie ostrości, gdyż rotacja koła filtrowego nie zapewnia parafokalności.

Efekty możemy osiągać różne z takich obserwacji. Po pierwsze śledzimy to co dzieję się w atmosferze planety. Po drugie dokumentujemy ruch satelitów. Po trzecie możemy z takich sekwencji tworzyć niezłe animacje przedstawiające obserwacje z całej nocy.

Jowisz 16 marca 2016r. z prezentacją widoku z programu Stellarium

Jowisz z kolejnego dnia 17 marca 2016r.

Warto tu wspomnieć, że swego czasu to właśnie miłośnicy astronomii zaobserwowali zniknięcie pasa południowego. Z czasem powrócił on na swoje miejsce. Ale co było przyczyną?

Polowania na Jowisza i nie tylko

W sobotę w ramach zajęć Sekcji Astronomicznej miłośnicy nieba polowali na gazowego giganta i jego księżyce. Oto pierwsze próbki jeszcze na gorąco nim opadną emocje i przyjdzie refleksja nad seeingiem w mieście. Na tarczy widoczny cień Callisto jednego z największych księżyców galileuszowych. Sam księżyc trudno dostrzec z racji małego kadru, który powstał z 30 sekundowego filmu z kamery DMK21. Obserwacje prowadzone były za pomocą refraktora 900mm, którego ogniskową wydłużono specjalną soczewką Barlowa x2.

Niebo na początek wiosny 2013

Za sprawą komety C/2011 L4 najciekawiej będzie się działo nisko nad zachodnim widnokręgiem, zaraz po zmierzchu. Kometa oddala się od Słońca (zarówno fizycznie, jak i kątowo) i wciąż będzie przesuwać się prawie dokładnie na północ, wzdłuż wschodniego boku Kwadratu Pegaza, ale na tle sąsiedniego gwiazdozbioru Ryb. Pod koniec tygodnia kometa PanSTARRS-u zacznie skręcać na północny zachód.

Warunki do obserwacji komety będą się z jednej strony poprawiać, a z drugiej - pogarszać. Przewagę niestety będzie mieć ta druga strona, ponieważ kometa oddala się od Słońca i od Ziemi, a co za tym idzie zmniejszać się będą jej rozmiary kątowe i jasność. Dodatkowo z każdym dniem coraz bardziej będzie przeszkadzać zbliżający się do pełni Księżyc. Spowoduje on, że pod koniec tygodnia kometa będzie trudna do zaobserwowania, mimo tego, że Srebrny Glob będzie świecił daleko od niej.

Nieba nad głową do 14 marca 2013

PanSTARRS - mapka, J.Wiland

Kometa PanSTARRS-u (tradycyjnie nazwy komet w naszym kraju są w dopełniaczu: kometa Halleya, Kohoutka, itd. Dlatego również: PanSTARRS-u, czy ISON-u) wzięła swoją nazwę od skrótu nazwy projektu astronomicznego, dzięki któremu odkryto ją dwa lata temu i do niedawna była bardzo dobrze widoczna z półkuli południowej, ale po przejściu przez peryhelium 10 marca przeszła na półkulę północną i szybko oddala się od Słońca. Na początku tygodnia będzie ona zachodzić prawie równo ze Słońcem, ale już pod koniec tygodnia powinna być bardzo dobrze widoczna z naszego kraju.

Niebo za oknem w III tygodniu lutego 2013

Niebo w III dekadzie lutego 2013r.

Ostatni tydzień lutego niesie se sobą mała nadzieję na poprawę pogody. Wszystko za sprawą przedwiośnia, którego wszyscy niecierpliwie wypatrujemy. Choć zima to najlepszy okres dla astronomii to tym razem nie dane nam było nasycić oczu widokami gwieździstego nieba.

Na początku tygodnia jest jeszcze szansa na odnalezienie Merkurego nisko nad zachodnim horyzontem, ale nie będzie to łatwe zadanie (tak, jak by to było w zeszłym tygodniu, gdyby nie było chmur), ponieważ jasność planety będzie już mała, a dodatkowo Merkury będzie świecił bardzo nisko nad horyzontem. Próby odszukania Merkurego można podejmować w zasadzie tylko w poniedziałek i wtorek, co jest pokazane na animacji, która przedstawia widok zachodniego widnokręgu na 45 minut po zachodzie Słońca.

Niebo 12-12-2012

Kolejny tydzień grudnia będzie ostatnim w tym roku, w którym Słońce będzie zachodzić coraz wcześniej (choć dzień się wciąż będzie skracał). Począwszy od przyszłego tygodnia Słońce zacznie zachodzić coraz później, aby ostatniego dnia roku schować się pod horyzont 10 minut później niż teraz. Obecnie mamy najdłuższe noce w ciągu roku, a dzięki temu dużo czasu na obserwacje tego, co dzieje się poza Ziemią.

Tak samo, jak w zeszłym tygodniu najciekawiej jest przed świtem. Wciąż można obserwować trzy jasne planety Układu Słonecznego: Wenus, Saturna i Merkurego, do których dołączy Księżyc w fazie bardzo cienkiego sierpa. Każda z planet świecić będzie na tle innego gwiazdozbioru: Saturn na tle Panny, Wenus na tle Wagi, zaś Merkury - na tle Skorpiona.